غزل
دلته نوم دمینې
ما اخلۍ هر قدم کې غرغرې دي
داسمان په چا زړه نه سوي درحمت سترګې ړندې دي
دهجران په کور
واده دی سره لاسونه مستان ګرځي
غیږې تشې دمینو مساپرې معشوقې دي
غمازان ګرځي
کوڅو کې څوک له ډاره زمونږ لورته
سترګې نشي ګرځولای دقاصد شلې پښې دي
سترګکونه راته
مه کړه ددیدار لارې دي بندې
فرښتې دوصال تللی هدیرو کې میلمنې دي
واعظان دمینې
مړه دي یو محراب دحسن نشته
دلته ځان په ځان سوداده په تندي وچې سجدې دي
زاهد ګورم
سپینې سترګې خرڅوي دعقبی زیري
دوکانونه ددین خلاص دي تړل شوې میخانې دي
غبرګ زامن
دهیلو مړه دي ارمانونه یتیم شوی
دجانان دکلی لورته داغزیو سلسلې دي
قدمونه یې ورک
شوی په کوڅه زما دزړه کې
اخترونه مرور دی یو دبل پسې روژې دي
ژوند تلک شو
پکې ګیر شوم دخلاصون لاسونه مات دي
ای دبرخو تقسیمګره د«کمال» درنه ګیلې دي