غزل
 

باردجفادې په شاوړمه، لاستومانه نه یم

نصیبه بیا دې ازما یمه، لاستومانه نه یم
 

آزله تا که په تندي مې تورې شپې لیکلي

دا تورې شپې سهارومه، لا ستومانه نه یم
 

ساقي نوبت مې پردی نکړې چې بیخوده نه یم

‌ډکې پیالې در تشومه، لا ستومانه نه یم
 

بیلتونه! ته که یې په سرو سترګو مین وختې

دا ژړیدلی خندومه، لا ستومانه نه یم
 

غمازه! ته به مې درګاه په اور کې سوې ګڼې

بیا پرې کاروان درسیخومه، لا ستومانه نه یم
 

که دوختو لاسونه زر وارې دا هرڅه ګډ کړي

بیا تور له سپینه بیلومه، لا ستومانه نه یم
 

خیر که روزګار مې پښې غبرګې په زنځیر تړلی

ځان په سینه درڅښومه، لا ستومانه نه یم
 

نوردې خمار په سرکې نه پریږدم چې خوب دې یوسي

ستوني ته اور دراچومه٬ لاستومانه نه یم
 

«کمال» د ګرم انجمنه څخه بیا نارې کړې

دایخ وهلی ګرمومه، لا ستومانه نه یم