غزل
چې
دمنزل پسې منزل دی ګورۍ ستړي نشۍ
بیړۍ هغه ده ماڼو بل دی ګورۍ ستړي نشۍ
دارادو نه دسفر پنډونه کلک وتړی
موخه دلمر دکور درشل دی ګورۍ ستړي نشۍ
دسرابو تر کلي تللو نن هوښیاره اوسۍ
چې دا ریښتینی شان
تکل دی ګوره ستړي نشۍ
چې مو پرون وه دمه کړې دپردو په رباط
ملګرو دا رباط مو خپل دی ګورۍ ستړي نشۍ
لا یې دلارو میلمنې دي سترګې بل کاروان ته
په مونږ ښایسته زمونږ کابل دی ګورۍ ستړي نشۍ
درقیبانو سترګې سرې دي دغضب په رانجو
په ړنګیدلو یې مورچل دی ګورۍ ستړي نشۍ
چې خزانې یې درڼا په تورو شپو کې لوټ کړې
نن یې څراغ په لاس کې غل دی ګورۍ ستړي نشۍ
شمله دې نیغه وړه «کماله» چې تاریخ وویل
ستا پرونی دنن اتل دی ګورۍ ستړی نشۍ