غزل
دکور مخکې
دې په دار چې ځړیدمه پام دې نه وه
«ابراهیم» وم په لمبو کې سوزیدمه پام دې نه وه
سولوله مې سینه چې داغزو په تیرو څوکو
چې بورا ومه په وینو لمبیدمه پام دې نه وه
غرقیدو نه مې څه مخکې څو نارې درپسې وکړې
زه د اوښکو په ګرداب کې ډوبیدمه پام دې نه وه
راشه وپوښتو «منصور» نه چې د چا لوزو ته شا شوه
د وعدې به ورځ تنها حلالیدمه پام دې نه وه
ترقیامته دې دمینې دپاللو لاپې څه شوې
چې بیګاه درنه رقیب له غیږې وړمه پام دې نه وه
دکتو په ډز دې ړنګ کړل د «کمال» د زړه برجونه
چې دې قبر کې دسترګو خښیدمه پام دې نه وه