شرمېدلې سپېدې
شېبې ستړې وې
او پر مزله د سکون امر خپور و
لمر، ځان په تور څادر کې،
نغښتی و
او کلونه مخکې،
له بامه رغښتی و
* * *
باران د غم رنګ لاره
د هيندارې پر مخ اوښکې بهېدې
او کاڼو د وينو بوی ورکاوه
* * *
باغ پر خپلو لاسو ،
د باغوان لاسونه غوڅ کړي و،
د کلا له دروازې ،
د حېا رنګ الوتی و
او ، شپانه ، له خپلو شپېلېو تښتېدل ٠
* * *
ستوري ړانده وو
سپېدې له ورېځو شرمېدلې
او شمال ،
د ېوه کنګل فصل د رسېدو شګون لاره
* * *
هيندارې د مضحکو څېرو ، انځور اېسته
ايمان ، په دار زړېده
او له هيلو ېواځې ، تصويرونه پاتي وو
* * *
دجام پر شونډو ،
د يوه ترخه سکوت انګار پروت و
نجونو ، خپل تي، د کاله پر دسترخوان غوړولي وو
ماشومانو ،
د سکروټو ، له دريڅې
نړۍ ته کتل ٠
اور ، پړی ، او نښته
د ذهن پر تخته ،
د غټو تورو مضمون وو ٠
* * *
وېرې پر پرېړو پړو
د ازادۍ لاسونه ،
تړلي وو
وجدان ،
د بدکاره ښځو په څېر، خرڅېده
د کوڅې ، رنګ ، الوتی و
او د ملا غږ په غوږو بد لږېده
* * *
د زېتون څانګه ،
د مينې په مانا نه پوهېده
موسکا ځپلې شونډې ، ګنډلې وې
او ،
د رباب په تارونو کې عذاب غږېده ٠
* * *
ځمکه درنه وه
شېبې درنې تېرېدې
تا وی سهاره پورې
ېوه پېړۍتېره وه
لندن د سپتمبر ٢٦ تېټه
٢٠٠١ ميلادې کال