شړلې موسکا
وطن مې ، لکه د وينو غوټۍ
لکه د اوښکو څپه
لکه له شونډو پر شا شوې موسکا
لکه له زړه نه راوتلې سلګۍ
د وير پر پاڼه باندې ؤ نړېده ٠
* * *
وطن مې لکه زړه سندره
لکه د کلي چنار
لکه سرکښه مجنون
لکه عيسی غوندې د مينې مفهوم
لکه بودا غوندې تر تله مضمون
پر هره کاڼه ، کاڼه
د ېاد پر هره پاڼه
و ليکل شو ٠
* * *
وطن مې ،
د ېاد ريښه ريښه کې
د جفاګانو تصوير
دسيند پر هره څپه
د ماتېدلو بهير
د زړه پر هره شېبه
د اسوېلېو تقدير
دا د ځنګله سترګو کې
ېو انځور شوی اسير
دا د قران پر پاڼو
د دوزخونو تعبير
* * *
وطن مې ،
د سرو او شنو غومبسو
را ښورېدلې ځاله
دا د چړو پر څوکو
ېوه ليکل شوې کيسه
دا د شېبو پر بهير
ېوه تو کړې لاړه ٠
* * *
زما د ګودر شونډو کې مينه مړه وه
منګي کې نشته د خېالونو نړۍ
چمن کې نشته د سندرو وېاله
کټو کې وير خوټيږي
او غم د ېاد فصله ته دام خوروي
* * *
دا زما د کلي د بزګر لاسونه چا تړلي ؟
پر دې وېالې کومه داړه راغلې ؟
چې په لښتېو کې موسکا نه خوځي
او په پټېو کې د مينې پر ځای
فصل اغزي زېږوي٠
* * *
زمانه ولې داسې شنډه ښکاري
مينې کې ولې اعتماد مړ شوی
هنداره ولې تصوير نشي ښودای
سبا کې ولې رڼا نه بهيږي
اسمانه ړوند ئې ، ولې نه نړېږې ؟!
* * *
لاروېه لاره درنه ورکه نشي
بېا پر بېلارو باندې پل کې نږدې
نوې لار پرانيزه ، ېو نوی فصل
نوي نېالګي ته اعتبار ورکړه
بېا د غوټۍ شونډو ته مينه ، مينه
بڼ ته شيمه د اقتدار ورکړه ٠
د جون ١٤ ، لندن ٢٠٠٤ کا