موږ د مینې لارویان یو
موږه هم یو په دی لاره
د عشاقو سره تللی
د سترګو په کاسو کې مو د
مینې شراب څښلي
د یار په تبسم مو دي عمرونه په دو ایښي
د عشق قمار خانې نه یو په تش جیب
راوتلي
ډګر د سر بازئ کې مو د سر ښندنی کړي
دی کار کې سر د دار ته یو په خپل اختیار ختلي
له ځایه دی راووځي موږ لایق د دغو نه یو
که یوه شیبه مو سترګې وي له یاره اړولي
د یار د خیال غړۍ ته مو د هجر سختو شپو کې
له تړمو تړمو اوښکو مرغلرې دي پییلي
چې د دور د ښاغلو خدایانو مو توپیر شي
تورونه مو د مینې پاس تندي باندې ټومبلي
د مینې شوق اخیستي یو بی خوده بی اختیاره
وروتي یو سحرا ته خپل جامې مو دي چیرلي
نه غوږ مو چیرې ایښې نه به یې وباسو ناصح ته
که هر څو یې هر ځای کې زموږ غوږونه دي خوړلي
که بخت مو چیرې لارو کې خنډونه دي جوړ کړي
لاسونه د احتیاج مو خپل همت ته غزولي
موږه نشې ماتولې ورځه لار وله آسمانه
په مینه کې پاخه یو، وخت مدام یو آزمویلي
۲۰۰۶ - ګوتنبورګ